Statut Wspólnoty

Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym

„Wypłyń na głębię” Zebrzydowice

STATUT

 

„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach.” (Dz 2,42)

Aby jednak wspólnie wzrastać w wierze konieczna jest wspólnota.

 

OGÓLNE ZASADY WSPÓLNOTY – zawierają wytyczne, którymi należy się kierować:

  1. Centrum Wspólnoty jest Bóg w Trójcy Świętej Jedyny, którego wyznajemy jako naszego Pana i Zbawiciela, opierając się na teologii Ducha Świętego.
  2. Słowo Boże – każdy członek Wspólnoty uznaje Słowo Boże za ostateczny autorytet, na którym opiera się jego życie; na co dzień żywi się Słowem Bożym.
  3. Modlitwa – każdy członek Wspólnoty dba o utrzymanie żywej relacji z Bogiem poprzez modlitwę, która zawiera elementy takie jak: wyznawanie swoich grzechów (rachunek sumienia), dziękczynienie i uwielbienie, słuchanie Boga oraz prośba o Bożą łaskę i błogosławieństwo dla siebie i innych. Modlitwa nie może być ucieczką od życia, ale musi wpływać na życie i wypływać z codzienności.
  4. Sakramenty – sakramenty są widzialnymi znakami łaski Bożej, dlatego wszyscy członkowie Wspólnoty żyją sakramentami:

– pokuta – tzw. Praktyka „oddychania duchowego”, czyli systematycznego wyznawania grzechów Bogu i napełniania się Jego Duchem.

– Eucharystia to głębokie zjednoczenie z Chrystusem w pamiątce Jego męki, śmierci i chwalebnego zmartwychwstania, w którą powinniśmy się zanurzyć, włączając się poprzez żywe uczestnictwo. Ciało i Krew Chrystusa, które przyjmujemy w Komunii Świętej są prawdziwym pokarmem na życie wieczne, a także silną bronią przeciwko pokusom i atakom złego ducha oraz umocnieniem całego naszego duchowego organizmu.

5. Wspólnota a rodzina i praca.

Wspólnota, rodzina i życie zawodowe nie są dziedzinami konkurencyjnymi, ale komplementarnymi to znaczy wzajemnie się dopełniają i muszą istnieć w równowadze. W przypadku trudnych wyborów należy się kierować zasadą, że priorytetem jest rodzina, następnie praca, a na końcu Wspólnota.

  1. Małżeństwa i osoby samotne we Wspólnocie.

We Wspólnocie jest miejsce zarówno dla osób żyjących w małżeństwie, jak i dla osób samotnych. Jedni i drudzy powinni się nawzajem wspierać: osoby samotne mogą poświecić więcej czasu i sił posługom we Wspólnocie, opiekować się osobami potrzebującymi pomocy. Rodziny powinny się otwierać nawzajem na siebie, a także na osoby samotne spędzając wspólny czas i służąc gościnnością. Wszyscy powinniśmy dbać o utrzymanie bliskich, przyjacielskich relacji, aby w trudnych chwilach nikt nie pozostał sam bez pomocy. Gdy do Wspólnoty należy jeden ze współmałżonków powinno się przedstawić drugiemu współmałżonkowi charakter i cele Wspólnoty (niniejszy dokument). Niezbędny jest tu uczciwy dialog małżeński.

  1. Stosunek do innych:

– hierarchia Kościelna – obowiązuje nas posłuszeństwo Kościołowi, zgodnie z zasadami, które obowiązują każdego chrześcijanina. Posłuszeństwo w Kościele nie oznacza biernego wykonywania poleceń, ale dialog i wzajemną służbę.

– inne wspólnoty – zdecydowanie unikamy wszelkiego ducha konkurencji, rywalizacji, przeciągania ludzi do siebie. W Kościele istnieje wiele różnych odmian duchowości, a także wiele zadań do wypełnienia. Nasza Wspólnota posiada swoją własną duchowość, szanując przy tym inne duchowości. Staramy się współpracować ze wszystkimi wspólnotami, ruchami, które posiadają cele zbliżone do naszych.

– inne wyznania chrześcijańskie – w ciągu historii jedyny Kościół Chrystusowy podzielił się na wiele wyznań. Zawsze jednak wyznajemy w Credo „Wierzę w jeden…Kościół”. Dlatego nasza Wspólnota opierając się na nauczaniu Doktryny Kościoła zmierza do przywrócenia pełnej jedności w Kościele.

  1. Wolność i autorytet.

Każdy członek Wspólnoty cieszy się wolnością dziecka Bożego. Powinien zawsze słuchać własnego sumienia, ponieważ przez nie Bóg przemawia do każdego człowieka od wewnątrz. Jednocześnie jednak wierzymy, że nasze bycie razem nie jest ludzkim wymysłem, ale Bożym powołaniem.

  1. Dyskrecja i panowanie nad językiem.

To, co jest mówione na spotkaniu wspólnotowym, może być przedmiotem dzielenia się z innymi, także z osobami spoza Wspólnoty. Jednak, kiedy ktoś w zaufaniu dzieli się ze Wspólnotą swoimi problemami lub intymnymi sprawami dotyczącymi własnego życia należy zachować tajemnicę. Dotyczy to zwłaszcza spotkań w małych grupach, gdzie dotykamy bolesnych i trudnych spraw. Dotyczy to również modlitwy wstawienniczej za drugich, gdzie również dotyka się często najtajniejszych sfer życia. Nie dochowanie tajemnicy spowoduje, że stracimy do siebie wzajemne zaufanie i jakiekolwiek szczere dzielenie się stałoby się niemożliwe. We Wspólnocie szczególnie staramy się unikać wszelkich grzechów języka, miedzy innymi osądy, obmowy, pomówień, plotek, kłótni i niedyskrecji.

CELE WSPÓLNOTY

  1. Odnowa życia duchowego, modlitwy, relacji z Bogiem.
  2. Odnowa życia duchowego wspólnoty parafialnej.
  3. Pogłębianie wiary, nadziei i miłości chrześcijańskiej.
  4. Ewangelizacja.
  5. Służba Kościołowi Katolickiemu poprzez rozwijanie otrzymanych darów i charyzmatów

III. FORMACJA WSPÓLNOTY

  1. Formacja osobista:

– seminarium odnowy w Duchu Świętym,

– codzienna modlitwa Słowem Bożym,

– codzienna modlitwa osobista,
– odbywanie rekolekcji proponowanych przez lidera wspólnoty,
– systematyczne życie sakramentalne,
– udział w nabożeństwach roku liturgicznego,
– adoracja indywidualna Najświętszego Sakramentu.

 

Obowiązek modlitwy traktujemy w naszej Wspólnocie bardzo poważnie. Jeśli ktoś nie poświęca regularnie czasu i wysiłku na modlitwę, jego siły duchowe słabną i staje się ciężarem dla innych, którzy muszą go podtrzymywać. Jeśli większa liczba członków Wspólnoty zaniedbuje swoją modlitwę, w pewnym momencie brakuje już sił do takiej wzajemnej pomocy duchowej i cała Wspólnota zaczyna umierać.

  1. Formacja wspólnotowa:
    – cykle formacyjne w oparciu o rozważanie Słowa Bożego,
    – adoracja z modlitwą wstawienniczą,
    – udział w spotkaniach Wspólnoty,
    – udział we Mszy Św. o uzdrowienie,
    – Eucharystia wspólnotowa.

STRUKTURA WSPÓLNOTY

Wspólnota składa się z miejscowych parafian oraz osób mieszkających poza parafią.

We Wspólnocie wyróżnia się:
1. Uczestników spotkań modlitewnych
2. Członków Wspólnoty
3. Animatorów a pośród nich lidera i kapłana opiekuna

Ad 1) Uczestnikami spotkań modlitewnych mogą być również osoby, które nie weszły jeszcze na drogę formacji.

Ad 2) Członkami Wspólnoty mogą być osoby:

– które akceptują prawdy głoszone przez Kościół Rzymsko-Katolicki,

– wyrażają chęć bycia we Wspólnocie,

– akceptują zasady ujęte w niniejszym statucie oraz wyrażają chęć odbycia Seminarium Odnowy w Duchu Świętym.

Ad 3) Animator to osoba odpowiedzialna za różne zadania Wspólnoty, formująca się do posługi i żyjąca według reguł. Zostaje powołany do grona animatorów po deklaracji chęci pracy i po rekomendacji lidera i kapłana opiekuna. Kapłan opiekun z urzędu i mianowania, automatycznie włączony jest do grona animatorów.

 

Animator zobowiązuje się do:
– codziennej modlitwy Słowem Bożym,
– odbycia różnych form rekolekcji,
– spowiedzi przynajmniej raz w miesiącu,
– posłuszeństwa hierarchii Kościelnej i liderowi Wspólnoty

– udziału w spotkaniach animatorów.

Zadaniem animatora jest:
– realizowanie zadań i celów Wspólnoty,
– dyspozycyjność do wykonywania różnych posług,
– prowadzenie grup dzielenia i opieka nad członkami wspólnoty w drodze ich rozwoju duchowego,

– pomoc w przeżywaniu seminariów,
– rozeznawanie kierunków działania Wspólnoty,
– budowanie wspólnoty braterskiej.

Animator ma obowiązek potwierdzić deklarację bycia animatorem.

 

Liderem jest osoba, która została powołana z grona animatorów i wybrana przez członków Wspólnoty.

 

Obowiązkiem lidera jest:
– koordynowanie działalności,
– organizowanie spotkań modlitewnych,
– organizowanie spotkań animatorów,
– systematyczna osobista formacja,
– formowanie uczniów (następców),
– organizowanie seminarium i rekolekcji,

– stały kontakt z parafią i koordynatorami regionalnymi.

Zasady wyboru lidera:

  • Wskazanie kandydata na lidera przez tajne głosowanie całej Wspólnoty (ankieta).
  • Animatorzy w składzie, co najmniej 2/3 swojego grona po modlitwie i zapoznaniu się z wynikami ankiety wybierają w tajnym głosowaniu lidera większością głosów.
  • Jedna kadencja posługi lidera trwa dwa lata. Lider może być wybrany ponownie na drugą kadencję, która kończy jego posługę. Nowo wybrany lider musi uzyskać aprobatę proboszcza miejsca i kapłana opiekuna Wspólnoty. Liderem powinna być osoba z terenu parafii. Lider może zostać odwołany w przypadku rażącego zaniedbywania obowiązków i zobowiązań przyjętych przez animatorów Wspólnoty przez kapłana opiekuna w tym na wniosek członków Wspólnoty.

 

Wybory odbywają się po zakończeniu kadencji lidera w miesiącu kończącego się roku formacyjnego (szkolnego). Odpowiedzialni za poszczególne diakonie zostają wybierani spośród animatorów bez ograniczeń kadencji.

 

Prawa członków, animatorów i lidera

Każdy członek Wspólnoty, animator czy lider ma prawo w swojej wolności do rezygnacji z przynależności do Wspólnoty a także z posługi animatora czy lidera. Każdy członek Wspólnoty ma prawo do zgłaszania propozycji do planu pracy formacyjnej i duszpasterskiej Wspólnoty. Każdy członek Wspólnoty ma również prawo do zgłaszania potrzeb lub propozycji różnych form ewangelizacji zewnętrznej do rozeznania przez animatorów.

Animator może podjąć działalność ewangelizacyjną lub inną posługę poza Wspólnotą o ile:

– posługa nie przeszkadza w wypełnianiu obowiązków animatora,

– posługa nie będzie szkodziła dobru Wspólnoty.

– lider Wspólnoty wyrazi swoją aprobatę.

 

ZASADY FUNKCJONOWANIA WSPÓLNOTY

  1. Finanse

Finanse Wspólnoty pochodzą z całkowicie dobrowolnych składek. Finansami Wspólnoty rozporządzają animatorzy wraz z kapłanem opiekunem i liderem.

 

Pieniądze przeznaczane są na:
– zakup materiałów formacyjnych,
– dofinansowanie rekolekcji,
– pomoc losową,
– inne.
Finansami opiekuje się skarbnik wyłaniany z grona animatorów w drodze wyborów na okres dwóch lat.

 

      2. Podejmowanie decyzji

Decyzje organizacyjne dotyczące przebiegu spotkań, posług i pracy diakonii podejmują osoby odpowiedzialne za te posługi w porozumieniu z liderem za aprobatą kapłana opiekuna.

Decyzje dotyczące rozeznania drogi Wspólnoty, rozeznania charyzmatów, kierunków formacji, działalności Wspólnoty podejmuje lider w porozumieniu z animatorami, po modlitwie rozeznania, za aprobatą kapłana opiekuna.

 

      3. Organizacja Wspólnoty

We Wspólnocie wyróżnia się diakonie dla wykonywania określonych posług:

– diakonię muzyczną odpowiedzialną za posługę pieśnią i nagłośnienie,

– diakonię modlitwy wstawienniczej odpowiedzialną za modlitwę wstawienniczą na spotkaniach i w czasie mszy o uzdrowienie,

– diakonię modlitwy osłonowej odpowiedzialną za modlitwę osłonową w dziełach Wspólnoty,

– diakonię modlitwy,

– diakonię liturgiczną odpowiedzialną za przygotowanie liturgii mszy św.,

– diakonię biblioteki i kroniki odpowiedzialną za prowadzenie biblioteki, kroniki i pamięć o imieninach/urodzinach członków, obsługę strony internetowej,

– diakonię świętowania odpowiedzialną za organizację świąt i agap Wspólnoty,

– diakonię odpowiedzialną za grupy dzielenia (przygotowanie pytań – podział na grupy),

– diakonię nowej ewangelizacji,

– diakonię formacji i nauczania odpowiedzialną za przygotowanie konferencji, głoszenie Słowa Bożego na spotkaniach (adoracja z modlitwą wstawienniczą, Msza Św. z modlitwą o uzdrowienie oraz inne), zapewnienie materiałów dla uczestników seminariów i rekolekcji,

– diakonię porządkową odpowiedzialną za porządek na salkach i w czasie posług w parafii i na zewnątrz.

Możliwe jest powoływanie innych diakonii według potrzeb Wspólnoty.

Diakonie posługują w duchu Ewangelii i nauczania Kościoła, realizując cele i zadania Odnowy w Duchu Świętym w wyznaczonych obszarach podejmowanych działań w porozumieniu z animatorami, liderem i aprobatą kapłana opiekuna.

 

ZAPISY KOŃCOWE

Wspólnota jest otwarta na różne formy ewangelizacji w parafii i na jej zewnątrz. Możliwa jest ewangelizacja uliczna, poprzez media, poprzez udział w innych formach (w więzieniach, szpitalach, działalność charytatywna itp.) rozeznana przez grono animatorów i zatwierdzona przez kapłana opiekuna Wspólnoty.

Wszelkie zmiany w statucie mogą być dokonywane na wniosek członków Wspólnoty, animatorów, lidera, kapłana opiekuna czy proboszcza parafii na ogólnym zebraniu Wspólnoty.